Jak wzmocnić chorego
Leczenie wspomagające
Niekiedy u chorych leczonych z powodu drobnokomórkowego raka płuca istnieje konieczność zastosowania dodatkowych leków, co umożliwia poprawę samopoczucia chorych. O występujących dolegliwościach i terapiach możesz przeczytać idąc dalej.
Wszelkie decyzje o włączeniu, modyfikacji dawki lub zaprzestaniu podawania leku należą do lekarza prowadzącego terapię, a porady
w aplikacji nie mogą zastąpić wizyty lekarskiej.
Niedokrwistość
Problem dotyczy większości chorych z rozpoznaniem raka płuca. Niedokrwistość (anemia) może być związana zarówno z chorobą nowotworową, jak i prowadzonym leczeniem, którego konsekwencją są uszkodzenia szpiku kostnego (chemioterapia, radioterapia). W przypadku istotnych objawów, takich jak: znaczne osłabienie, przyspieszone bicie serca czy duszność, można rozważyć zastosowanie czynników stymulujących proces powstawania krwinek czerwonych. Leki podawane są podskórnie w czasie trwania paliatywnej chemioterapii. Leczenie wymaga ścisłego monitorowania parametrów morfologii krwi i jest prowadzone pod nadzorem onkologa klinicznego.
Nudności i wymioty
Stosowanie większości schematów chemioterapii u chorych z rozpoznaniem raka płuca wiąże się z ryzykiem wystąpienia nudności i wymiotów. Dlatego rutynowo podaje się leki zapobiegające wystąpieniu tych nieprzyjemnych dla chorego dolegliwości. W czasie chemioterapii chorzy otrzymują leki antyemetogenne dożylnie oraz doustnie. U większości chorych pozwala to zapobiec pojawieniu się nudności i wymiotów po chemioterapii. Najczęściej stosuje się kilkulekowy schemat leczenia – deksametazon, setronon i aprepitant lub deksametazon w połączeniu z lekiem złożonym z netepitantu i palonosetronu. Możliwe jest również przyjmowanie dodatkowych leków w domu, są one dostępne na receptę, którą chory otrzymuje przy wypisie ze Szpitala lub Oddziału Dziennego. Najczęściej stosowane są metoklopramid (nie dłużej niż przez 5 dni) i tietyleprazyna.
Ból
Ten rodzaj bólu zwany jest również bólem przewlekłym lub stałym. Cechuje się długim czasem trwania – powyżej 12 godzin na dobę i małymi zmianami natężenia. W takich sytuacjach można odczuwać pieczenie, kłucie, palenie, rozpieranie. Zazwyczaj ból ten jest zlokalizowany w pobliżu zmiany nowotworowej.
Ból podstawowy
Ten rodzaj bólu zwany jest również bólem przewlekłym lub stałym. Cechuje się długim czasem trwania – powyżej 12 godzin na dobę i małymi zmianami natężenia. W takich sytuacjach można odczuwać pieczenie, kłucie, palenie, rozpieranie. Zazwyczaj ból ten jest zlokalizowany w pobliżu zmiany nowotworowej.
Ból przebijający
ten rodzaj bólu, zwany również bólem epizodycznym, może pojawić się u dodatkowo, pomimo skutecznego leczenia bólu podstawowego i przyjmowania zleconych leków przeciwbólowych. Występuje napadowo i nieregularnie kilka razy na dobę. Cechuje się bardzo szybkim, kilkuminutowym czasem narastania, bardzo dużym natężeniem przekraczającym znacznie natężenie bólu podstawowego oraz krótkim czasem trwania – średnio do 1 godziny. Możliwe jest wtedy odczuwanie na przykład kłucia, pieczenia, rwania czy parzenia. Przeważnie odczuwa się go w klatce piersiowej, brzuchu lub kończynach dolnych. Może on pojawić się nagle bez konkretnej przyczyny albo może być wywołany codziennymi czynnościami takimi jak:
● wysiłek fizyczny (wstawanie z łóżka, ubieranie się, chodzenie);
● kaszel, kichanie;
● czynności fizjologiczne (oddawanie stolca, moczu);
● przyjmowanie pokarmu (gryzienie, połykanie);
● zabiegi pielęgnacyjne, rehabilitacja;
● toaleta (mycie ciała, pochylanie się nad umywalką, czesanie się);
● emocje (napięcie, wzruszenie, zdenerwowanie, gniew, frustracja).
Należy pamiętać, że najważniejszą rzeczą w przypadku pojawienia się bólu jest poinformowanie lekarza o tym, co odczuwasz. Bez tego istotnego elementu lekarz nie zleci na wizycie właściwego leczenia. Warto do takiej rozmowy się również przygotować i wręcz wypisać na kartce najważniejsze cechy odczuwanego bólu. Napisz na kartce, jak silny jest ten ból (np. w skali 10 mój ból odczuwam na 5), kiedy go odczuwasz (w jaki sytuacja, czy cały czas, czy podczas konkretnych czynności), jaka jest jego lokalizacja i czy jest on stały czy zmienny.
W bólach o niewielkim nasileniu najczęściej stosuje się paracetamol i niesterydowe leki przeciwzapalne (np.: ibuprofen, diklofenak, ketoprofen). W bólach o średnim nasileniu stosuje się tramadol i dihydrokodeinę, a w silnych bólach – morfinę (także w postaci doustnej) i fentanyl (także w formie plastrów). Dodatkowo znajdują zastosowanie leki uzupełniające – szczególnie u chorych z bólami neuropatycznymi (bóle piekące, strzelające związane z uszkodzeniem nerwów). Najczęściej stosuje się u nich leki przeciwdrgawkowe (gabapentyna, pregabalina) i przeciwdepresyjne (amitryptylina).
W przypadku wystąpienia bólu przebijającego (napadowy silny ból, pomimo dobrego i skutecznego leczenia podstawowego) stosuje się szybkodziałające opioidy (działające przez śluzówki, w formie donosowej lub na śluzówkę policzka lub formie podjęzykowej). Gdy chory doświadcza silnych dolegliwości bólowych związanych z obecnością zmian przerzutowych w kościach, skuteczną formą leczenia bólu może być paliatywna radioterapia oraz dożylne wlewy z bisfosfonianów (kwas zoledronowy, pamidronian disodowy). Więcej informacji o bólu znajdziesz na stronie www.bolprzebijajacy.pl
Leczenie bólu może być prowadzone przez lekarza prowadzącego (onkolog, radioterapeuta, chirurg), w niektórych przypadkach konieczne jest zasięgnięcie opinii specjalisty z poradni leczenia bólu (niezbędne skierowanie do tego miejsca wystawia lekarz prowadzący).
Listę placówek znajdziesz tu: Lista placówek